|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Poznań
(łac. Posnania, niem. Posen, jidysz פּױזן
Poyzn, dla zachowania tradycji przy uroczystych okazjach używana jest nazwa:
Stołeczne Miasto Poznań)[2] – jedno z najstarszych i największych polskich
miast (piąte pod względem ludności, szóste pod względem powierzchni)[1],
położone nad rzeką Wartą. Stolica Wielkopolski, województwa wielkopolskiego i
archidiecezji poznańskiej. Poznań znajduje się pomiędzy Berlinem a Warszawą i
jest ważnym węzłem drogowym i kolejowym w kraju, posiada także międzynarodowy
port lotniczy. |
|
|
Poznań
uznawany jest za kolebkę narodzin państwa polskiego. W przeszłości pełnił
rolę stolicy państwa oraz siedziby władców[3]. |
|
|
Poznań
to dynamiczny ośrodek gospodarczy, akademicki, naukowy i kulturalny. Duży
ośrodek przemysłu (Poznański Okręg Przemysłowy) i usług, miejsce corocznych
Międzynarodowych Targów Poznańskich. Według zewnętrznych ocen
przeprowadzonych przez agencję ratingową Moody's Investors Service, pod
względem wiarygodności dla inwestorów nieznacznie ustępuje znacznie większej
Warszawie[4]. |
|
|
W
Poznaniu działa osiem państwowych szkół wyższych i kilkanaście prywatnych,
kształcących ok. 133 000 studentów. Na 1000 mieszkańców przypada 221
studentów - wśród dużych polskich miast Poznań zajmuje pod tym względem
pierwsze miejsce. |
|
|
Miasto
nazywane jest również w przewodnikach turystycznych "muzyczną stolicą
Polski"[5] z powodu działających tutaj chórów chłopięcych i męskich,
organizowanym co 5 lat konkursom skrzypcowym oraz lutniczym im. Henryka
Wieniawskiego, a także dzięki działalności orkiestry kameralnej pod dyrekcją
Agnieszki Duczmal, opery i Polskiego Teatru Tańca. |
|
|
Miasto
jest silnie powiązane komunikacyjnie i ekonomicznie z otaczającymi je gminami
powiatu poznańskiego tworzącymi aglomerację poznańską (ze wspólną
infrastrukturą np. wodociągami). |
|
|
Poznań
jako ośrodek życia politycznego jest jednym z pierwszych polskich miast
odnotowanych na kartach historii. Są to, w związku z tym, że w owych czasach
łacina był językiem używanym przez wykształconą część społeczeństwa, zapisy w
formie zlatynizowanej. Pierwszy znany zapis znajduje się w w kronice
Thietmara pod rokiem 970 w formie episcopus Posnaniensis. W tej samej kronice
pod rokiem 1005 zaś znajdujemy określenie ab urbe Posnani. Jako nominativus
Poznań pojawia się w 1236 jako Posnania i 1247 jako Poznania. Poza nimi można
odnaleźć też zapisy z 1146 i 1244 w formie in Poznan, które pozwalają na
wysnucie wniosku, że nazwa Poznań nie zmieniła się na przestrzeni dziejów. |
|
|
Obecnie
językoznawcy zgadzają się, że nazwa Poznań wywodzi się od imienia Poznan.
Utworzono ją poprzez dodanie do imienia Poznana przyrostka -j, który jeszcze
w czasach przedpiśmiennych zlał się z poprzedzającą go literą n zmiękczając
ją do współczesnego ń. |
|
|
O
ile wyjaśnienie nazwy nie nastręcza naukowcom problemu to samo imię Poznan
nie jest do końca jasne. Źródła historyczne nie dostarczają informacji o
osobie, której imieniem nazwano gród nad Wartą. Nie jest też pewne, czy to
słowiańskie imię wywodzące się od czasownika "poznać" należy do
tzw. grupy imion imiesłowowych, takich jak Miłowan czy Biegan, czy też
powstało jako skrócenie imienia dwuczłonowego np. Poznamir[6] |
|
|
Z
nadaniem miastu nazwy Poznań wiąże się stare podanie, sięgające czasów
powstania państwa polskiego. Wedle niego w okolicach Poznania osiedlił się
Lech i jego drużyna, kilka lat po tym, jak rozstał się ze swoimi braćmi,
Czechem i Rusem. Czech podążył na południe, Rus na wschód, Lech natomiast
założył osadę w Gnieźnie (z czym również wiąże się legenda). Po kilku latach
Rus i Czech postanowili odwiedzić brata i ze zbrojnymi orszakami wyruszyli na
spotkanie. W tym samym czasie Lech polował w okolicach Gniezna i jego zbrojni
przywieźli niepokojące wiadomości - na obrzeżach krainy zauważono obce
wojska. Lech zwołał szybko tych, którzy brali udział w polowaniu i
przygotowywał się do odparcia najeźdźców. Legenda głosi, że wojska Lecha,
Czecha i Rusa ruszyły już do ataku, gdy nagle bracia jadący na czele
krzyknęli 'poznan!' rozpoznając się nawzajem. Lech, Czech i Rus zdążyli
powstrzymać rozlew krwi a na cześć tego szczęśliwego zdarzenia wyprawili
ucztę i na miejscu niedoszłej bitwy założyli osadę. Legenda ta z pewnością
nie tłumaczy prawdziwie etymologii słowa 'Poznań', być może jednak powstała w
czasie gdy przekazywano sobie jeszcze ustnie opowieści i nawiązuje do
wędrówki ludów, która doprowadziła do przybycia na ziemie polskie plemion
słowiańskich. Jest możliwe, że historia braci, którzy rozdzielili swoje
drużyny i spotkali się po latach, zawiera ziarno prawdy |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|